بررسی یک گفتار

سه شنبه دهم مرداد 96 برنامه خندوانه میزبان جناب آقای نادر مشایخی، آهنگ

ساز و رهبر ارکستر بودند که بر خود فرض می دانم به احترام هنر ایشان تمام قد

بایستم و ادای احترام نمایم. اما در فرمایشات ایشان مطلبی بود که قطعا توضیحی

بر آن هست که این کمترین از آن بی اطلاعم. ایشان در خصوص دریافت وجه هنر

موسیقی، بر لزوم تکرار شنیدن و شنیدن و شنیدن تاکید داشتند و اصطلاح "شِنَوش"

را به کار بردند و با مثالی از موسیقی ژاپن یادآور شدند که تکرار شنیدن سبب می

شود حافظه، ما را به ادراک برساند.( نقل به مضمون)

این متن از جلد دوم کتاب سترگ " در جستجوی زمان از دست رفته " – در سایه ی

دوشیزگان شکوفا – را ملاحظه فرمایید:

(( اما اغلب، هنگامی که موسیقی اندک بغرنجی را برای نخستین بار می شنویم

چیزی در نمی یابیم. با اینهمه ، بعدها پس از آن که دو سه بار سونات را شنیدم،

به نظرم آمد که آن را کامل می شناسم. از این رو خطا نیست هنگامی که

می گوییم " برای اولین بار دریافتیم" اگر، همان گونه که می پنداریم، از نخستین

شِنَوش هیچ چیز درنمی یافتیم، دومین و سومین بار هم مانند بار اول می بود و

دلیلی نداشت که دربار دوم چیز بیشتری بفهمیم. احتمالا آنچه در نخستین بار کم

داشته ایم نه ادراک که حافظه بوده است. چرا که حافظه ی ما، به نسبت انبوه

پیچیده ی برداشت هایی که هنگام گوش دادن با آن روبروییم ناچیز است، به همان

کوچکی که حافظه ی آدمی که در حال خفتن به هزار چیز می اندیشد و ...  ))

ترجمه آقای مهدی سحابی – چاپ نهم - 1395    

اکنون سوال این جاست که این دریافت، اگر متعلق به ایشان است که تشابه کم

نظیری است و اگر الهام گرفته از این نوشتار، کاشکی مأخذ آن ذکر می شد.