آخرین مطالب
امکانات وب
هنر یافتن زیبایی در اشیای ساده و ناتمام
"وابی" (به معنی ستایش و زیبا دیدن اندوه، فقر و سادگی)، و "سابی" (به معنی ستایش و زیبا
دیدن پیری، کهنگی، تنهایی و دلتنگی است). این دو اصطلاح اغلب در کنار یکدیگر به‌صورت یک
واژه (وابی- سابی) به کار می‌روند و برای توصیف زیبایی آثاری استفاده می‌شوند که تمایل به
طبیعی بودن، سادگی و بی‌پیرایگی دارند و از تفاخر و خودنمایی گریزان‌اند.
وابی- سابی یک مفهوم در زیبایی‌شناسی سنتی ژاپنی است که یک جهان بینی بر پایه پذیرش
ناپایداری، زودگذری و پذیرش نقص هاست. این نوع تفکر زیبایی شناختی به عنوان یک نوع زیبایی
"ناپایدار، ناتمام" توصیف می‌گردد. این مفهومی است که از آموزه‌های بودایی سه نشان
هستی(sanbōin): ناپایدار‌بودن (mujō)، ریاضت‌کشیدن(ku) و خالی‌بودن و نبود ضمیر(kū) نشات
می‌گیرد.
ویژگی‌های زیبایی‌شناسی وابی- سابی عدم تقارن، زبری و ناهمواری، سادگی، صرفه جویی،
ریاضت‌کشیدن، فروتنی و قدردان‌بودن نسبت به بی‌آلایشی و راستی اجزا و احکام طبیعت است.
وابی- سابی زیبایی پنهان در اشیاء و پدیده‌های ناکامل، ناقص، ناتمام و ناپایدار است. زیبایی آثار
و اشیایی که بی‌جهت تظاهر به شکوه و جلال نمی‌کنند و متواضع و فروتن‌اند؛ مثل زیبایی‌ای که
می‌توان در یک ظرف سفالی شکسته یا در مشتی برگ خشک خزان‌زده دید. وابی‌سابی زیباییِ
کشف کردن و حس کردنِ ژرفا و غنا در چیزهای ساده و لذت بردن از زندگی در انزوا و تنهایی و
سکوت است. وابی‌سابی حساسیتی زیباشناختی است که داشتن آن موجب می‌شود انسان
زیباییِ اندوهناکی در ناپایدار بودن همه چیز احساس کند. این نگاه در علاقه به چیزهای مستعمل
و قدیمی و فرسوده، علاقه به چیزهای کوچک و ساده و گذرا، علاقه به چیزهای ناکامل و
کمال‌نیافته و علاقه به آثار ناقص و ناتمام و حتی خراب شده تجلی می‌یابد.
وابی و سابی،, کلیدهایی برای فهم هنر و ادبیات ژاپن، سید آیت حسینی، نشر پرنده، ۱۳۹۷.
نجوای عاشقی...برچسب : نویسنده : nagvayeasheghia بازدید : 246